Ik denk tegenwoordig veel aan sociale media. De vraag die in mijn achterhoofd blijft hangen is: wat heeft het voor zin? Ik erger me vooral aan Facebook en de veranderingen die het blijft aanbrengen om nog meer advertenties en suggesties door mijn strot te duwen. De kloof tussen wat het platform was – een plek voor vrienden om verhalen te delen en contact te houden – en vandaag is zo enorm dat er bijna niets meer te vieren valt. Voel je je zo? Of ben ik gewoon chagrijnig?
Dat brengt me bij de post van vandaag, die is gebaseerd op iets dat ik enkele jaren geleden heb geschreven.
Tegenwoordig zijn we allemaal schrijvers. Ik zou nog verder kunnen gaan en zeggen dat we tegenwoordig allemaal schrijvers en makers zijn, omdat veel van de beelden die we zien zo zorgvuldig zijn geconstrueerd om zich te onderscheiden van het alledaagse. Sommigen van ons zijn ook videografen.
Blogs, Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn, SnapChat, TikTok, Goodreads zijn allemaal voorbeelden van waar mensen ‘hangen’, iets schrijven voor anderen om te lezen en bijna altijd ook fotocreaties posten. Sommigen kiezen één sociale media-locatie, terwijl anderen op veel actief zijn – zoveel dat je redelijkerwijs zou kunnen vragen of ze iets anders met hun tijd doen … maar ik dwaal af.
Denk even aan Twitter. Hoewel de lengte van een tweet beperkt is, werd dit sociale media-voertuig (en wordt het misschien nog steeds) geprezen vanwege zijn directe, directe rapportage van wereldschokkende gebeurtenissen. Maar wat betekent het als een abonnee alleen maar anderen retweet en nooit een originele gedachte bedenkt? Zijn ze oncreatief of lui of delen ze alleen een standpunt dat voor hen resoneert? Wat betekent het als je alleen maar op de like-knop drukt? Moeten degenen die volgers bombarderen met tweets over hun nieuwste boek, gadget of serviceaanbod als spammers worden beschouwd? En hoe zit het met de vitriool die Twitter doordringt? Of de stapeling die ontstaat wanneer iemand een uitspraak plaatst die anderen beledigend vinden? Of de tweets die viraal gaan en daardoor reputaties verpesten?
Sommigen gebruiken sociale media om anderen lastig te vallen met ongewenste directe berichten of ‘vriend’-verzoeken die spam zijn of pogingen zijn om in te breken in het leven van anderen. Dergelijke acties kunnen griezelig en vaag bedreigend zijn, de daders dachten dat ze oplichters waren of erger.
Willen degenen die foto’s plaatsen van kunstzinnig gearrangeerd eten indruk maken op anderen met hun culinaire smaak en dure levensstandaard? En hoe zit het met eindeloze foto’s en commentaar op high-end decor of mode- of reisbestemmingen? Zijn zulke mensen opscheppers of curatoren van smaakvolle levenservaringen?
Wat auteurs betreft, sommige bieden foto’s van hun dagelijks leven, veel bieden commentaar op wereldgebeurtenissen of inspirerende woorden over het leven, sommige posten dagelijkse verleidingen om ‘mijn boek te kopen’. Boekengroepen zijn overal – historische fictie, gezellige mysteries, reisfictie, hedendaags, romantiek. Maar ook zij veranderen terwijl de organisatoren manieren zoeken om groepen te bevredigen waarvan de interesses eb en vloed zijn.
Er zijn bloggers die informatie en inzichten bieden over bijna elk onderwerp dat je maar kunt bedenken, prachtige blogs met ontwerpideeën, reisinformatie, eten en voeding, boekbesprekingen, enzovoort. Sommige bloggers schrijven over wat er wel of niet gebeurt in hun leven. En er zijn blogs die alle politieke belangen dienen met degelijke informatie en passie, terwijl andere extreme vleugels van politiek denken promoten of haat propageren tegen specifieke groepen en doelen.
Wat de meeste sociale media betreft, heb ik het gevoel dat we ver verwijderd zijn van ideeën over het opbouwen van een gemeenschap en het delen van ideeën die ooit hun ontwikkeling hadden kunnen stimuleren. Wat betreft auteurs die via sociale media het woord hopen te verspreiden onder een geïnteresseerd publiek – het lijkt erop dat elke tactiek slechts een ogenblik werkt voordat het niet langer relevant is. Social media is niet erg sociaal meer!
Anderen hebben over dit onderwerp geschreven met veel inzicht en veel gegevens om hun conclusies te staven. Dit bericht is slechts mijn eigen kleine perspectief.
Sorry voor de rant. PS – gisteren heb ik de Facebook-app van mijn telefoon verwijderd.
Wat denk je?
VOOR MEER OVER HET LEZEN EN SCHRIJVEN VAN HISTORISCHE FICTIE VOLGEN EEN SCHRIJVER VAN DE GESCHIEDENIS
MK Tod schrijft historische fictie. Haar nieuwste roman is DE VROUW VAN DE ADMIRAL, een dubbele tijdlijn die zich afspeelt in Hong Kong. Mary’s andere romans, PARIS IN RUINS, TIME AND REGRET, LIES TLD IN SILENCE en UNRAVELED zijn verkrijgbaar bij Amazone, Hoekje, Kobo, Google Play en iTunes. Ze is bereikbaar op Facebook, Twitter en Goed gelezen of op haar
